برزین آذرمهر
گل ِ من، ای بهار ِ آزادی!
• گل ِ من، ای بهار ِ آزادی!
• همه جا را گرفته روح ِ بهار
• گرم رقص است لاله ی تبدار
• چشمه ساران دمیده از دل ِ کوه،
• کوه در هاله ی مهی انبوه
• مرغ ِپر بسته ، گشته بال افشان،
• از قفس رسته پوپک غمخوان
• مرغکان عاشقانه می خوانند:
• «زندگان، زنده گان ِ بیدارند!»
• ای گل من تو هم شکو فه بر آر!
• آمده ،
• آمده،
• دوباره بهار!
• چون بنفشه بروی، بر لب ِ جوی!
• همچو نرگس بخند، بر لب آب!
• چون شقایق بجوش از دل ِ کوه!
• گو:
• «سر آمد فسانه ی اندوه»
• گو که این شهر در خروش آمد،
• نوبت عدل و داد و نوش آمد!
• نغمه سر کن،
• بخوان دوباره به ناز!
• زندگی را دوباره کن آغاز!
• مژده ام ده،
• بگو که روز رسید!
• شب سر آمد
• بخنده شد خورشید!
• گل من، ای شکوفه ی شادی،
• گل من، ای بهار آزادی!
• همه جا را گرفته روح ِ بهار
• گرم رقص است لاله ی تبدار
• چشمه ساران دمیده از دل ِ کوه،
• کوه در هاله ی مهی انبوه
• مرغ ِپر بسته ، گشته بال افشان،
• از قفس رسته پوپک غمخوان
• مرغکان عاشقانه می خوانند:
• «زندگان، زنده گان ِ بیدارند!»
• ای گل من تو هم شکو فه بر آر!
• آمده ،
• آمده،
• دوباره بهار!
• چون بنفشه بروی، بر لب ِ جوی!
• همچو نرگس بخند، بر لب آب!
• چون شقایق بجوش از دل ِ کوه!
• گو:
• «سر آمد فسانه ی اندوه»
• گو که این شهر در خروش آمد،
• نوبت عدل و داد و نوش آمد!
• نغمه سر کن،
• بخوان دوباره به ناز!
• زندگی را دوباره کن آغاز!
• مژده ام ده،
• بگو که روز رسید!
• شب سر آمد
• بخنده شد خورشید!
• گل من، ای شکوفه ی شادی،
• گل من، ای بهار آزادی!
پایان